Ouders in de school. In de comedyserie "De Luizenmoeder" leidt dat tot hilarische taferelen. Toch is het inmiddels wel heel gewoon dat ze er zijn. Ik maakte mee hoe het gesloten instituut school haar deuren opent voor de ouders. Het is inmiddels 1972.
Ik ging op cursus speelleerklas vertelde ik in het vorige blog. Na twee jaar werd het duidelijk dat de speelleerklas mislukt was. De cursus had niet geleid tot doorbreking van het klassikale systeem. Helaas kwam er geen vervolg voor klas 3.
In "De Vacature" een onderwijsblad, had ik een advertentie gezien waarin per januari een leerkracht gevraagd werd op een zogenaamde vernieuwingsschool. Hoewel ik pas met het nieuwe schooljaar wilde veranderen, ging ik toch op sollicitatiegesprek. Ik kwam in een vrij klein kamertje met een hoofd in vrijetijdskleding die tegen het eind van het gesprek zijn in birkenstock-klompen gestoken voeten op het lage tafeltje legde. Mijn ogen beginnen nog altijd automatisch te knipperen bij dit beeld. De inhoud van het gesprek was echter voor mij zo boeiend dat ik in het nieuwe schooljaar begon in een combinatieklas van tien 1e-klassers en zestien 2e-klassers die aan tafeltjes en stoeltjes zaten. Dat was een grote verandering: geen banken meer!
De methodes werden voorzien van afteken lijsten waardoor kinderen individueel de leerstof konden doorwerken. De uitleg was overkoepelend d.w.z. bij elkaar horende onderwerpen werden in één keer aangeboden. Ik moest hard werken. Ouders boden zich aan om te helpen.. Met name moeders. Er was nog geen sprake van tweeverdieners. Even kwam de vraag aan de orde of de ouders in de klas mochten helpen als zij geen tuberculoseverklaring hadden. Tot 1979 moesten alle leerkrachten bij het Districtsbureau voor de tuberculoseverklaring jaarlijks "doorgelicht" worden vanwege besmettingsgevaar voor de leerlingen.
Als een golf kwamen de moeders binnen. Ze hielpen met het maken van stencils voor de vloeistof duplicator (met de roze inkt) en later voor de stencilmachine. Ze gingen meedenken, namen initiatief, organiseerden feesten met gezamenlijke maaltijden waaronder boerenkool. En als je het niet lekker vond, nam je een proefbeetje. Over allergieën hoorden we toen nog niet. Vergelijk dat eens met de kerstmaaltijd in van de Luizenmoeder waarin elk kind voor zijn of haar broodtrommeltje zit.
Het was een vernieuwingsschool. Dat betekende dat het hoofd was één dag per week vrijgesteld van lesgeven om vorm te geven aan de doorbreking van het klassikale systeem. Af en toe mochten we als leerkracht naar een andere school om advies te geven bij het werken in groepjes. Een klas deed alles volgens het boekje.
Er werd in groepjes gewerkt en opgeruimd met veel lawaai, gedoe en enigszins chaotisch. In een andere klas zaten de kinderen in rijen. Van elke rij mocht één kind de scharen uitdelen, lijm potjes, papier enz. Het was niet zoals het volgens de nieuwe instructies hoorde maar wat een rust, stilte en aandacht. Dit was in 1972.
Bea Kloosterman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten