Ita Kloos-Marwitz is heengegaan

             Het wezenlijk is voor de ogen onzichtbaar,
                 alleen met je hart kun je goed zien.

Dit citaat uit "De Kleine Prins" van Antoine de Saint Exupéry staat bovenaan de rouwkaart voor Ita Kloos-Marwitz. Zij is overleden op 29 september op de leeftijd van bijna 90 jaar. Twee-en-twintig keer heeft ze gemusiceerd en verteld bij de schimmenvoorstelling van De Kleine Prins.


Vanaf 1996 - 5 jaar na het wat rommelige begin van het Schimmentheater Licht in het Donker - kwam Ita erbij en zette vaart achter de voorstellingen. Ze benaderde verschillende mensen, deed veel P.R.-werk, musiceerde en vertelde bij alle voorstellingen: zo'n tien à vijftien keer per jaar.

Met veel enthousiasme werkte ze mee aan het ontwerpen en uitdenken en maken van een nieuwe voorstelling. Met gezwinde pas en tikkende hakken liep ze voor ons uit naar de plaats van bestemming. Ita was al ver in de zeventig toen ik haar - tot mijn grote schrik - een vrij hoge ladder zag beklimmen om nog ergens een raampje te verduisteren. En terwijl wij bezig waren met het opbouwen, zorgde ze voor een dienblad met kopjes thee en een versnapering.

 In 2012 is ze om gezondheidsredenen gestopt na ons vierde lustrum. Ze was toen 83 jaar. Ze bleef ons op afstand volgen. Een half jaar geleden zei ze dat ze nog heel goed kon musiceren als we omhoog zaten met een muzikante.

We zullen haar samenvoegende warme omhulling bij het Schimmentheater missen.
.

Ita  in de "orkestbak" van het Schimmentheater gemaakt door haar zwager.

Maar mijn geschiedenis met Ita gaat verder terug dan het Schimmentheater. In 1988 vond een vriendin dat ik eens wat anders moest doen. Zij wist iemand bij wie je zelf een fluit kon maken. Enkele anderen uit mijn omgeving leek dat ook wel aardig en zo kwamen we met vijf mensen op de zolderkamer van mevrouw Ita Kloos. We maakten veel en luidruchtig plezier. Hoewel we allen richting veertig gingen, gedroegen we ons als bakvissen op de middelbare school. Ita Kloos liet zich een keer ontvallen dat haar man aan tafel had gezegd: "Zouden ze vanavond weer zoveel lawaai maken?".Of we daarna rustiger zijn geworden herinner ik me niet. Er kwam een sopraan klaar en daarna nog een tenor en een alt en een bas.

Ita vond het vanzelfsprekend dat er een ensemble werd gevormd: "De zeven Aatjes" vanwege alle namen met een a. We oefenden wekelijks en af en toe traden we op.

.

Ans Tol en ik vonden het moeilijk om de didactiek en de systematiek te doorgronden. Uit de berg gereedschap moesten we de juiste vijl zien te vinden. Ook de opbouw in de lesstof was voor ons moeilijk te volgen. Wij hebben toen een leergang gemaakt voor bouwen en musiceren. (Een weerslag daarvan is te vinden in dit blog 1-10-12).

Ita volgde dat belangstellend. Ze kwam wekelijks op de Werkplaats Kindergemeenschap in Bilthoven waar ze ook zelf bouwde als na-schoolse activiteit. Ze hielp ons als dat nodig was. Meer dan 200 leerlingen heeft zij "geïnstalleerd" na het voltooien van de 2-jarige cursus. Ze was bij elk feest, bij elk concertje en bij elke bijeenkomst waar de bamboefluit bespeeld werd. Zij wist het door de bezieling in haar spel altijd naar een hoger niveau te tillen. En dit is nog maar een lokale druppel in het vele dat ze gedaan heeft voor het Nederlans Pijpersgilde en de internationale bamboefluitorganisaties.

Ita spelend op het "vogelfluitje"

Toen we hoorden over de
verhuisplannen, zij en haar man gingen naar Huize Het Oosten,
zeiden we tegen elkaar:
"Zouden alle "oudjes" nu ook
een bamboefluit moeten maken?"
Maar zo ver is het helaas niet gekomen.

Bea Kloosterman.