De gelukkige les voor het bouwen van bamboefluiten (invalshoeken) 2

Vandaag gaan we twee moeilijke dingen doen aan het "hart" van de fluit namelijk het kanaal en de vensterbank. Ik heb mij goed voorbereid op de stappen die ik ga vertellen. Lees hier hoe dat ging.

Bijna alle kinderen komen hijgend en bezweet binnen. Ze ploffen neer op hun stoel. Kennelijk hebben ze intensief gespeeld en moeten ze even bijkomen. Dan komen ze om de instructietafel staan.
Dit keer op twee benen en niet hangend op welke manier dan ook. Ik vraag of ze even achter zich willen kijken of er iemand staat die kleiner is. Zo kan iedereen volledig meedoen.

De volgorde van de handelingen en de voorbeelden.

Ik laat met een fluit en de vijl zien hoe het werkt. Dan mogen er vragen gesteld worden: vingers! Er worden informatieve vragen gesteld en vragen die wat meer uitleg vereisen. Dan komt soms de vraag: "Wat moeten we doen?" Mijn zorgvuldig opgebouwde uitleg lijkt daardoor onderuit gehaald. Toch stond de leerling ogenschijnlijk aandachtig te luisteren maar de ogen gleden steeds heen en weer. Het is verleidelijk om te zeggen: dan had je beter moeten luisteren maar sommige kinderen nemen auditief weinig op. Deze kinderen gebruiken andere zintuigen om achter de informatie te komen. Een volgorde van de handelingen en een overzicht in plaatjes is voor hen belangrijk evenals een voorbeeld.

Hoe moet het ook weer?

Twee jongens waren minder gemotiveerd en samen al helemaal niet. De ene moest stoppen na twee waarschuwingen voor te hard praten. Hij bleek aan het eind van de les een vijl kwijt te zijn (de gereedschap mapjes kosten 60 euro).  De ander vijlde het kanaal zo diep dat het aan beide kanten barstte. Opname van deze fluit in het "bamboeziekenhuis"  is noodzakelijk. Dat was dus een ongelukkige les voor deze twee jongens. Volgende keer herkansing.

Bea Kloosterman