Volwassenen en kinderen leven in het versnelde tempo van deze tijd. Het schimmenspel dateert van halverwege de 19e eeuw, een tijd zonder elektriciteit en zonder de digitale wereld. We proberen ons publiek in de verstilling te krijgen, zoals yoga, mindfulness en zen dat proberen.
We zien kinderen en volwassenen heel verstild worden en zich overgeven aan het simpele spel in het theater. Na een voorstelling komt er vaak kritiek. Meestal positief: "wonderlijk rustgevend", maar ook negatief: "het is saai". Je hebt de neiging om het eerste vast te houden en het laatste te bagatelliseren en de oorzaak te zoeken bij de criticus.
In de stenenwinkel zag ik diverse geodes liggen. Bolle holtes in stollingsgesteente. Van buiten ruw en onaantrekkelijk, zoals negatieve kritiek.
Dat geldt ook voor negatieve kritiek. Als je ernaar luistert en het tot je neemt en omzet in een handeling, zoals aanpassingen in het spel, blijkt het een verrijking voor de voorstelling te zijn. Saai is dan kijken naar "een langzame televisie".
In een wereld met veel tv en spelcomputers is het een kunst om rustig te kijken en te zien wat er voor een schimmenspel nodig is. Als je dat hebt geleerd, is het niet meer saai, maar KUNST
BeantwoordenVerwijderen