De verhaallijn is er. We weten welke emotie we met de dieren willen laten zien. De vier oude dieren die alle geledingen kunnen bewegen, zijn er. Van deze super beweeglijke dieren maken we nu bruikbare schimmen.
We hebben daarvoor nodig: het zwarte heliospankarton, speciaal buigzaam karton dat niet snel knakt. Stokjes, dun en dik koperdraad voor de verbindingen en puntlasdraad voor het sturen van de onderdelen.
De ezel heeft, na zijn zware leven als lastdier, besloten om muziek te maken in Bremen in plaats van te eindigen in de salami. Op invoelende wijze ontmoet hij achtereenvolgens de hond, de kat en de haan. Ook zij zijn afgedankt en zullen worden afgemaakt. We leggen de ezel zó neer dat hij contact kan maken. Welke onderdelen moeten beweegbaar zijn om de emotie optimaal te laten spreken. Bij de ezel is het kop, en de hals.
Daarvoor kopieren we de onderdelen, we maken een nieuwe ezel. Eerst snijden we de onderdelen uit. Dan wordt van dun koperdraad een rondje gedraaid. Het uiteinde steek je door een gaatje en aan de achterkant wordt éénzelfde rondje gedraaid. Zo wordt de kop aan de hals bevestigd en de hals aan de romp.Van dikker koperdraad maken we een soort haakje waarin het oog past van een stukje dun staaldraad (het besturingssysteem). Aan één poot plakken we een afgeplat stokje in de vorm van de poot zodat je er zo min mogelijk van ziet.
De hond staat hijgend, tong uit de bek en afgepeigerd. Dat betekent: poten bewegen in de heupen, kop bewegen op de romp.
De kat zit teleurgesteld op z'n gatje met zijn poten voor zich.
De haan laat in wanhoop zijn kop zakken èn kan het hoogste lied zingen.
Volgende keer komt de informatie over het décor.
Bea Kloosterman
